Plastyka nosa wykonywana jest najczęściej w celu: usunięcia garbu, zwężenia lub wyprostowania grzbietu nosa lub/i zmniejszenia, skrócenia i wyprofilowania czubka nosa. U niektórych osób dla poprawy kształtu nosa konieczne jest jego powiększenie (za pomocą własnych tkanek lub implantu). W pewnych przypadkach dla zmiany kształtu nosa lub poprawy jego drożności konieczna jest również operacja przegrody lub/i małżowin nosowych. Wszystkie te cele mogą być osiągnięte w trakcie jednego zabiegu. Ogólnie rzecz biorąc operacja jest wykonywana dla zharmonizowania kształtu nosa z wyglądem całej twarzy. Efekty zabiegu są trwałe.

Przyjmuje się, że w większości przypadków  plastykę nosa można wykonać najwcześniej  po 15-16 roku życia. Rozwój nosa jest ukończony wówczas w 80-90%. Odczekanie do momentu osiągnięcia przez pacjenta pełnoletności jest korzystne z wielu powodów: zakończony całkowicie rozwój szkieletu kostnego, większa dojrzałość emocjonalna, możliwość podjęcia decyzji o zabiegu bez zgody rodziców. W zasadzie nie istnieje górna granica wiekowa, po przekroczeniu której operacji tej nie można wykonać. Trzeba jednak mieć świadomość, że z uwagi na właściwości skóry i tkanek miękkich, w starszym wieku wyniki operacji są gorsze.

Odpowiedzi na to pytanie może dostarczyć jedynie konsultacja ze specjalistą, który biorąc pod uwagę warunki anatomiczne, stan skóry, wiek i ogólny stan zdrowia jak również dyskutując szczegółowo oczekiwania pacjenta pomoże w dokonaniu właściwego wyboru.
Dużo większe znaczenie niż w przypadku innych operacji kosmetycznych, ma świadomość pacjenta - jakiego rodzaju zmiany oczekuje. To przede wszystkim pacjent, a nie chirurg powinien być zadowolony z wyniku operacji. Duże ułatwienie w podjęciu właściwego wyboru stanowi możliwość skorzystania z symulacji komputerowej, dzięki której można się zorientować jak wyglądałaby twarz z takim, a nie innym kształtem nosa.
Warto zaznaczyć, że w zasadzie u wszystkich mężczyzn w związku z grubszą skórą i większą ilością tkanek miękkich w obrębie czubka nosa, efekty korekcji tej okolicy (zwężenie, skrócenie czubka) są mniej widoczne niż u kobiet. Z drugiej strony, kanony męskiej urody stanowią, że typowo męski nos powinien mieć równy, prosty grzbiet oraz szerszy i dłuższy czubek, niż ma to miejsce u kobiet. Nos z wklęsłym (np. zapadniętym po urazie) grzbietem bardzo często stanowi u mężczyzn powód do operacji plastycznej mającej na celu jego podwyższenie. U kobiet wręcz przeciwnie, w wielu przypadkach, dąży się do uzyskania lekko wklęsłego grzbietu nosa jako "bardziej kobiecego". Również zadarty czubek jest zwyczajowo "zarezerwowany" dla kobiecego kanonu urody.
Istnieje też grupa pacjentów, którzy nie są najlepszymi kandydatami do tego rodzaju operacji. Należą do niej przede wszystkim pacjenci z wygórowanymi, niemożliwymi do spełnienia oczekiwaniami. Poza umiejętnościami chirurga to anatomia, a więc wygląd nosa przed operacją, decyduje w znacznym stopniu  jak będzie wyglądał po operacji. W związku z powyższym nie jest możliwe osiągnięcie dowolnej zmiany czy idealnego efektu w każdym przypadku. Osoby, które przebyły już jedną, lub kilka operacji nosa również muszą się liczyć z tym, że efekt operacji będzie u nich gorszy lub wręcz, że przeprowadzenie zabiegu będzie przeciwwskazane. Także u pacjentów po 40-50 roku życia (w związku z gorszymi możliwościami adaptacyjnymi skóry) oraz u pacjentów ze znacznym zniekształceniem nosa (np. po urazie lub nosem porozszczepowym)  osiągane wyniki kosmetyczne mogą być gorsze.

Poza rutynowymi badaniami laboratoryjnymi, w niektórych przypadkach konieczne może być wykonanie zdjęcia rentgenowskiego nosa i zatok przynosowych.
Operacja wykonywana jest w znieczuleniu ogólnym w związku z czym należy pozostać na czczo przez 6 godzin przed zabiegiem. Tuż przed zabiegiem zostanie założona do żyły kaniula służąca do podawania leków oraz zrobiony zostanie komplet zdjęć twarzy.

Rys.1

W znacznej części przypadków cięcia do plastyki nosa zlokalizowane są  tylko wewnątrz nozdrzy (w przedsionku nosa). Umożliwiają one chirurgowi zmianę wielkości i kształtu poszczególnych elementów tworzących  rusztowanie (szkielet chrzęstny i kostny) nosa, co prowadzi w rezultacie, po obkurczeniu się skóry, do zmiany jego  zewnętrznego wyglądu.
Garb usuwany jest za pomocą dłuta, nożyc lub specjalnego pilnika do kości. Następnie, po przecięciu dłutem kości (osteotomia) tworzących boczne ściany nosa i ich ponownym, ciaśniejszym złożeniu uzyskuje się niższy i węższy grzbiet nosa (rys.1). Osteotomia umożliwia również wyprostowanie nosa jeżeli zachodzi taka potrzeba.

Rys. 2

Czubek nosa tworzą parzyste chrząstki o klamkowatym kształcie tzw. chrząstki kolankowate. Ich zmniejszenie i wymodelowanie za pomocą nacięć lub szwów zwęża, skraca i poprawia kształt czubka nosa. (rys. 2)

Rys. 3

Również kształt obwodowego odcinka przegrody nosowej wpływa na wygląd i długość czubka nosa. Skrócenie i wyprofilowanie przegrody może na przykład zmienić kształt nosa z długiego i haczykowatego na krótszy i lekko zadarty (rys. 3).

W przypadkach znacznej dysproporcji pomiędzy wysokością, a szerokością  czubka nosa, celowe jest niekiedy usunięcie niewielkich klinowatych fragmentów skóry  nozdrzy.  Dzięki takiemu zabiegowi można doprowadzić do zwężenia skrzydełek nosa i bardziej proporcjonalnego wyglądu całego czubka nosa. (rys 4).

Rys. 4

W wielu przypadkach zastosowanie dodatkowego nacięcia na słupku nosa (rys. 5) - tzw. metoda otwarta pozwala na lepszą ocenę śródoperacyjną oraz precyzyjniejsze wykonanie poszczególnych etapów zabiegu. Przyczynia się to do osiągnięcia lepszych rezultatów, niemożliwych do uzyskania za pomocą metody zamkniętej (cięcia tylko wewnątrz nosa). Znajdująca się w najwęższym miejscu słupka nosa blizna ma kilka milimetrów długości i po upływie kilku miesięcy staje się praktycznie niewidoczna.

Bezpośrednio po operacji na nos zakładany jest usztywniający opatrunek z gipsu lub sztucznego tworzywa. Dzięki zastosowaniu samoutwardzalnego plastiku zamiast gipsu, tak jak to ma miejsce w naszej Klinice, opatrunek jest nie tylko komfortowy (obejmuje wyłącznie nos), ale również bardzo estetyczny - nie przekuwa uwagi otoczenia. Niekiedy, zwłaszcza po operacjach przegrody do nosa zakładane są tampony, które usuwa się po 24-48 godzinach.
U wszystkich pacjentów występują różnego stopnia obrzęki i zasinienia zwłaszcza w okolicy górnych i dolnych powiek ( tzw. zasinienia okularowe), schodzące nawet na policzki. Ustępują one w znacznym stopniu, stając się mało widoczne w ciągu 7-10 dni po operacji, a znikają całkowicie po upływie ok. 2 tygodni. W okresie tym, z powodu obrzęku śluzówek, utrudnione jest również w pewnym stopniu oddychanie przez nos. Dolegliwości te można znacznie ograniczyć za pomocą chłodzenia pooperacyjngo specjalnymi urządzeniami. Poza uczuciem dyskomfortu i "zapchanego nosa" nie występują dolegliwości bólowe.
Opatrunek usztywniający z grzbietu oraz szwy zdejmowany są po 7 dniach od operacji.
W celu uniknięcia krwawienia z nosa po operacji należy przez okres pierwszych kilku dni unikać czynności prowadzących do znacznego wzrostu ciśnienia krwi w obrębie głowy na przykład: chodzenia po schodach, uprawiania sportu czy schylania się.
Z powodu obrzęku i stosunkowo powolnego obkurczania się skóry na nosie, efekt operacji nie jest widoczny bezpośrednio po zdjęciu usztywnienia, a dopiero po upływie kilku tygodni. Na ostateczny wynik trzeba czasem poczekać wiele miesięcy lub w niektórych przypadkach nawet rok.
Stopień poprawy kształtu nosa zależy od jego początkowego kształtu oraz od rodzaju i rozległości operacji. W przypadku bardzo zniekształconego (np. obdarzonego bardzo dużym garbem) nosa od razu po operacji obserwuje się bardzo dużą poprawę. Z drugiej strony niewielka korekcja kształtu czubka nosa czy jego subtelne skrócenie może być dużo mniej widoczne. Niedostrzeganie efektów zabiegu  przez znajomych i rodzinę po tego typu subtelnej korekcji jest bardzo częstym zjawiskiem i nie powinno być mylone z niepowodzeniem operacji. Należy sobie zdawać sprawę, że to co wygląda lepiej, bardziej naturalnie i lepiej pasuje do naszego wyglądu, bardzo często przechodzi niezauważone przez otoczenie. To raczej rzeczy dziwne i szpecące przykuwają natychmiastową uwagę. Poza wszystkim innym intencją operacji nie jest stworzenie nowego nosa dla niego samego lecz zharmonizowanie kształtu nosa z wyglądem całej twarzy.

Powikłania po operacjach estetycznych należą do rzadkości. Do najczęstszych należą: konieczność dłuższego utrzymania tamponady, przedłużające się zasinienia i obrzęki, asymetria lub drobne nierówności widoczne na grzbiecie nosa lub jego czubku oraz niedostateczna korekcja kształtu nosa (np. niecałkowite zdjęcie garbu lub niedostateczne wyprostowanie grzbietu). Szczegółowe omówienie wymienionych powikłań oraz sposobów ich leczenia powinno mieć miejsce podczas konsultacji przedoperacyjnej, która jest najwłaściwszą okazją do wyjaśnienia wszelkich wątpliwości. Warto tu jedynie podkreślić, że operacja korekcyjna może mieć miejsce nie wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od pierwszego zabiegu.

Operacja części kostnej jest trudniejsza niż części chrzęstnej (czubka nosa).

Nieprawda. Można nawet zaryzykować twierdzenie, że wręcz odwrotnie. W wielu przypadkach uzyskanie widocznej zmiany w obrębie czubka nosa jest nie lada wyzwaniem. Angielskie chirurgiczne powiedzonko mówi "You are master of the tip, you are master of the nose". Jesteś mistrzem czubka - jesteś mistrzem nosa.

Nie można łączyć operacji przegrody z korekcją kształtu nosa.

Nieprawda. Możliwe jest bezpieczne i efektywne połączenie obydwu wymienionych elementów podczas jednej operacji. W niektórych przypadkach jest to wręcz nieodzowne np.podczas korekcji skrzywionego nosa, w którym oprócz kości nosowych skrzywiona jest przegroda - nie można zbudować prostego nosa na krzywej przegrodzie. Prawdą jest natomiast, że niekiedy lepiej jest rozdzielić operację na etapy i zacząć od korekcji przegrody. Dotyczy to zwłaszcza przypadków, w których operacja przegrody jest wyjątkowo skomplikowana i trzeba ją połączyć z resekcją małżowin nosowych.

Po operacji nosa występują znaczne dolegliwości bólowe.

Nieprawda - najczęściej nie występują dolegliwości bólowe wymagające stosowania leków.

Opatrunek po operacji jest kłopotliwy i bardzo widoczny.

Nieprawda. Dzięki nowoczesnym technologiom możliwe jest wykonanie usztywnienia na grzbiet nosa z cienkiego i lekkiego tworzywa sztucznego mającego kolor ciała. Opatrunek taki jest nie tylko komfortowy ale i mało widoczny.

Garb po usunięciu może odrosnąć.

Nieprawda. Możliwe jest pojawienie się nierówności czy nawet wyraźnego zgrubienia na grzbiecie nosa w miejscu po usuniętym garbie, ale nie jego całkowite odrośnięcie. Przyczyną opisanych problemów jest zazwyczaj nawarstwienie się w procesie gojenia okostnej tj. błony pokrywającej kości.

Zawsze można poznać, że ktoś miał zoperowany nos.

Nieprawda. Dobrze zoperowany nos, który pasuje do całej twarzy sprawia w pełni naturalne wrażenie. Tylko w przypadkach bardzo znacznego skrócenia lub obniżenia grzbietu nosa można odnieść wrażenie, że nie są one wynikiem działania natury.

Po operacji, kości nosa są zawsze mniej wytrzymałe na uraz.

Nieprawda. Po upływie około 6 tygodni kości nosa odzyskują wytrzymałość na uraz  z przed operacji.

Po operacji nosa może się zmienić barwa głosu.

Nieprawda. Generalnie operacje estetyczne nosa nie mają żadnego wpływu na tembr głosu. Jedynie wówczas gdy dochodzi do odblokowania drożności nosa, głos może się stać mniej nosowy, tak jak ma to miejsce po ustąpieniu kataru.

Operacja nosa całkowicie zmienia wygląd twarzy.

Niezupełnie. Sytuacja taka może mieć miejsce po usunięciu dużego garbu czy wyprostowaniu bardzo skrzywionego nosa. Z drugiej strony po subtelnych zmianach w obrębie czubka nosa, czy nawet bardziej rozległych korekcjach, których rezultat harmonizuje z wyglądem całej twarzy, zmiany nie muszą bardzo rzucać się w oczy.

• Pierwszych operacji rekonstrukcyjnych nosa dokonywano w Indiach 1000 lat przed narodzinami Chrystusa. W Europie, nowoczesna era operacji plastycznych nosa zapoczątkowana została w 1597 roku przez włoskiego chirurga Tagliacozziego, który rekonstruował nosy za pomocą płatów z ramienia.
• Pierwszej estetycznej operacji nosa dokonał wielki niemiecki chirurg Dieffenbach w 1845 roku. Co ciekawe operacja ta została dokonana z zewnętrznych cięć. Dopiero John Orlando Roe w 1887 roku wprowadził technikę zamkniętą - wszystkie cięcia zlokalizowane były wewnątrz nosa.
• Największy wkład w rozwój operacji estetycznych nosa wnieśli chirurdzy niemieccy: Jacques Joseph z Berlina i jego uczeń Aufricht. Do dziś wiele narzędzi stosowanych do plastyki nosa nosi ich nazwiska.
• Pierwszą operację korekcyjną przegrody nosa wykonał w 1890 roku Dent.
• Pierwszej rekonstrukcji ubytku grzbietu nosa z użyciem własnych tkanek dokonał w 1895 roku czeski chirurg Vincenz Czerny. Co ciekawe w przeszłości stosowano do tego celu różnego typu materiały, takie jak kość słoniowa czy szkło.
• Operacje replantacji (ponownego przyszycia) nosa należą do najtrudniejszych i najrzadszych operacji rekonstrukcyjnych. Do tej pory w literatury medycznej opisano kilkanaście takich przypadków.