Plastyka odstających uszu polega na wytworzeniu brakującego załamka małżowiny usznej (tzw. grobelki) oraz takim jej ułożeniu by uzyskać ściślejsze przyleganie uszu do głowy. Ideę operacji ilustruje rycina 1. Efekty zabiegu są trwałe.

Plastykę odstających uszu można najwcześniej wykonać po ukończeniu 4 roku życia, kiedy to rozwój małżowin usznych jest ukończony w 85%. Za optymalny wiek do operacji przyjmuje się okres przedszkolny (5-7 rok życia) ponieważ dzieci w tym wieku nie interesują się na tyle wyglądem rówieśników by stanowił on powód do niestosownych żartów jakie mają miejsce w wieku szkolnym. Dzięki wczesnej operacji można uniknąć powstania u dziecka kompleksu na punkcie własnego wyglądu. Warunkiem przeprowadzenia zabiegu w tak młodym wieku jest wyraźna wola ze strony pacjenta, a nie tylko zgoda rodziców.
Zabieg ten można również przeprowadzić u osób dorosłych. Poza zdrowym rozsądkiem nie istnieje żadna bariera wiekowa.

Podobnie jak w przypadku innych operacji kosmetycznych nie istnieją ścisłe medyczne wskazania do wykonania tego rodzaju zabiegu. Podstawowym kryterium pozostaje więc decyzja pacjenta czy istniejąca deformacja przeszkadza mu na tyle by warto było podjąć ryzyko operacji i związane z nią koszty.
Należy się liczyć z tym, że u osób dorosłych w związku z bardziej sprężystą budową i większą grubością chrząstki operacja może być trudniejsza, a ryzyko niedostatecznej korekcji i dolegliwości bólowe po zabiegu większe niż u dzieci.
W przypadku dziecka największe znaczenie ma jego własna motywacja do wykonania zabiegu. Niechęć do operacji i związany z nią stres nie może być większy, niż ten wywołany drwinami otoczenia. Dlatego jeśli dziecko jest przeciwne zabiegowi, nie należy nalegać. Warto nadmienić, że dzięki rozwojowi technologii materiałowej istnieje obecnie możliwość bezoperacyjnej korekcji odstających uszu u noworodków. Uzyskuje się to za pomocą tworzywa termoplastycznego, które po nałożeniu na małżowinę modeluje się takby uzyskać pożądany kształt. Niestety w późniejszym okresie tj. po 3-6 miesiącu życia leczenie takie jest nieskuteczne z uwagi na to, że chrząstka staję się twardsza i bardziej sprężysta.
Zarówno u dzieci jak i u dorosłych niemożliwe jest uzyskanie idealnej symetrii operowanych uszu. Obecność dodatkowych deformacji małżowiny usznej (np. ucha zwiniętego, ucha kubkowatego itp.) może prowadzić do nieco gorszych efektów kosmetycznych.

W większości przypadków plastyka odstających uszu odbywa się w znieczuleniu miejscowym, nie ma więc potrzeby pozostawania na czczo. Konieczne jest natomiast wykonanie podstawowych badań laboratoryjnych krwi.
Tuż przed operacją, po zrobieniu kompletu zdjęć głowy, na skórze ucha zaznaczane jest położenie mającego powstać załamka i linia cięcia za uchem.

Istnieje wiele metod pozwalających na uzyskanie pożądanego efektu. Zasadniczo różnią się one między sobą sposobem traktowania chrząstki w celu wytworzenia jej zagięcia. Niektóre metody opierają się tylko na osłabieniu chrząstki, inne polegają na wycięciu jej fragmentu wzdłuż przebiegu załamka. Drugie z wymienionych sposobów mimo, że cechują się nieco niższym ryzykiem nawrotu odstawania ucha, są obecnie rzadziej stosowane z uwagi na większe ryzyko wtórnych zniekształceń chrząstki pod postacią kantu i nierówności widocznych na przedniej powierzchni ucha.
Niezależnie od metody, po znieczuleniu skóra przecinana jest na tylnej powierzchni ucha, co pozwala chirurgowi na dostęp do chrząstki małżowiny usznej. Chrząstka ta jest następnie osłabiana lub wycinana wzdłuż przebiegu brakującego załamka, po czym zakładane są na nią szwy wymuszające jej właściwy kształt. Operację kończy założenie szwów na skórę oraz założenie na uszy opatrunków i utrzymującej je opaski na głowę.

Zarówno w pierwszej dobie po zabiegu jak i przez kolejne 2-3 dni, występują dolegliwości bólowe, niekiedy nawet dość znaczne. W celu ich uśmierzenia należy stosować przepisane przez lekarza leki, nie przekraczając zalecanych dawek. Niedostateczna kontrola bólu jest sygnałem do skontaktowania się z chirurgiem, a nie zwiększania dawek leków.
U wszystkich operowanych osób występuje pewnego stopnia zaczerwienienie i obrzęk małżowin usznych. Ustępują one zazwyczaj w ciągu 10-14 dni po zabiegu. W tym też czasie zdejmowane są  szwy ze skóry.
Opaskę na uszy należy nosić przez 2-3 tygodnie po zdjęciu szwów.

Powikłania po operacjach estetycznych należą do rzadkości. Do najczęstszych należą: krwawienie wymagające interwencji oraz infekcja i zapalenie chrząstki ucha. Szczegółowe omówienie wymienionych powikłań oraz sposobów ich leczenia ma miejsce podczas konsultacji przedoperacyjnej, która jest najwłaściwszą okazją do wyjaśnienia wszelkich wątpliwości.

Długotrwałe noszenie opaski po zabiegu jest niezbędne dla uzyskania trwałego efektu.

Nie. Opaska utrzymuje opatrunek, a nie kształt ucha. Przez pewien czas zabezpiecza ona również przed przypadkowym urazem lub mimowolnym odgięciem ucha podczas snu. Gdyby noszenie opaski miało istotny wpływ na kształt ucha już samo jej noszenie byłoby wystarczające do korekcji odstawania. Jak wiadomo z codziennego doświadczenia niestety tak nie jest.