Plastyka czoła (forehead lift) polega na podciągnięciu (uniesieniu i rozprostowaniu) skóry czoła, brwi oraz skóry wokół oczu dla nadania pacjentce bardziej wypoczętego, młodszego wyrazu twarzy. Typowo operację tę wykonuje się w celu poprawy wyglądu takich elementów twarzy jak opuszczone brwi, nawisy skóry nad górnymi powiekami i wokół zewnętrznych kątów oczu, głębokie poprzeczne bruzdy na czole oraz poprzeczne fałdy skóry u nasady nosa. Często plastyka czoła łączona jest z plastyką twarzy (face lift) lub plastyką powiek celem kompleksowego odmłodzenia twarzy. Efekty zabiegu są trwałe i utrzymują się w zależności od szeregu czynników (trybu życia, wpływów genetycznych, nadmiernej ekspozycji na słońce) od kilku do kilkunastu lat. Operacja ta nie zatrzymuje oczywiście procesu starzenia, a jedynie powoduje, że wygląda się młodziej niż w przypadku gdyby jej nie wykonano (tj. młodo jak na swój wiek).
W chwili obecnej dzięki możliwości uzyskania podobnych rezultatów za pomocą zastrzyków z BOTOXU wskazania do tej operacji uległy znacznemu ograniczeniu.
Plastykę czoła wykonuje się zarówno u osób dojrzałych (po 50-60 roku życia), u których doszło do opisanych powyżej zmian w wyniku naturalnego procesu starzenia, jak również u osób młodszych (w okolicach 40 roku życia) z genetycznie uwarunkowanym niskim położeniem brwi i ukształtowaniem okolicznych tkanek nadającym ich twarzy smutny wyraz.
W chwili obecnej dzięki możliwości uzyskania podobnych rezultatów za pomocą zastrzyków z BOTOXU wskazania do tej operacji uległy znacznemu ograniczeniu.
Odpowiedzi na to pytanie dostarczyć może tylko konsultacja ze specjalistą, który uwzględniając wiek, stan skóry, warunki anatomiczne, stan zdrowia, jak również dyskutując szczegółowo oczekiwania pacjentki, pomoże w dokonaniu właściwego wyboru. Należy pamiętać, iż podobnie jak przy wielu innych operacjach kosmetycznych, nie istnieją żadne medyczne wskazania, ścisłe wytyczne ani graniczne bariery wiekowe do wykonania plastyki czoła. Decyzję o jej wykonaniu powinna podjąć zatem sama pacjentka, na własną odpowiedzialność, mając świadomość, że opinia lekarza ma jedynie charakter pomocniczy w dokonaniu ostatecznego wyboru.
Aby uzmysłowić sobie, w jaki sposób wykonanie zabiegu wpłynie na wygląd twarzy, należy przeprowadzić następującą próbę: stojąc przed lustrem, należy oprzeć dłoń na górnej części czoła tak, aby kciuk znajdował się w okolicy zewnętrznego końca jednej, a palec serdeczny drugiej brwi. Przesuwając dłoń ku górze, można uzyskać efekt odpowiadający w przybliżeniu wynikowi zabiegu.
Oczywiście istnieje również grupa pacjentek, które nie są dobrymi kandydatkami do tego rodzaju operacji. Na przykład zabieg ten może być przeciwwskazany u osób, które miały w przeszłości plastykę powiek górnych, ponieważ podciągnięcie skóry czoła może u nich spowodować niedomykalność powiek. Również pacjentki z wysokim czołem (wysoko zlokalizowaną linią brzegową włosów), u których istnieje konieczność umieszczenia blizny przed włosami (a nie, jak to ma miejsce zazwyczaj, we włosach), muszą się liczyć z tym, że może być ona widoczna, o ile nie zostanie zamaskowana odpowiednią fryzurą. Zastosowanie metody endoskopowej (patrz dalej) pozwala na uniknięcie takiej sytuacji.
W chwili obecnej dzięki możliwości uzyskania podobnych rezultatów za pomocą zastrzyków z BOTOXU wskazania do tej operacji uległy znacznemu ograniczeniu.
Należy ponadto podkreślić, że wygórowane, niemożliwe do spełnienia oczekiwania co do rezultatu zabiegu (z całą pewnością czoło nie będzie po nim idealnie gładkie) stanowią dodatkowe przeciwwskazanie do jego wykonania.
W zależności od rodzaju znieczulenia w jakim odbędzie się zabieg może zaistnieć potrzeba powstrzymania się od przyjmowania pokarmów i płynów na 6 godzin przed rozpoczęciem operacji. Osoby palące papierosy w związku z ich negatywnym wpływem na proces gojenia powinny zaprzestać palenia na dwa tygodnie przed i po operacji. Tuż przed zabiegiem zrobiony zostanie komplet zdjęć twarzy oraz wystrzyżona będzie wąska ścieżka we włosach w linii cięcia (rys.1 i 2).

Rys. 1

Rys. 2
Za wyjątkiem pacjentek z wysokim czołem, linia cięcia przebiega głęboko we włosach przez szczyt głowy, dochodząc po obu stronach do górnych biegunów uszu lub w razie potrzeby nieco niżej. U pacjentek z wysokim czołem skóra nacinana jest, jak już wspomniano, wzdłuż linii brzegowej włosów. Po odpreparowaniu skóry na czole w celu osłabienia czynności mięśni marszczących czoło i okolicy między brwiowej zostają one nacięte lub nawet częściowo usunięte, co zdaniem wielu chirurgów jest niezbędne dla uzyskania trwałego efektu zabiegu. Po zakończeniu tego etapu operacji skóra na czole zostanie naciągnięta do góry, jej nadmiar wycięty, a brzegi zeszyte za pomocą szwów lub klamerek (rys. 3).
Rys. 3
W przypadku metody endoskopowej poprzez kilka niewielkich cięć we włosach wprowadzane są pod skórę czoła specjalne narzędzia. Za ich pomocą osłabiane są wspomniane wyżej mięśnie oraz zakładane szwy mocujące tkanki miękkie do kości. Uzyskuje się dzięki temu rozprostowanie i naciągnięcie skóry czoła oraz uniesienie brwi. Podstawowymi zaletami takiego postępowania jest możliwość uniknięcia długiej i niekiedy widocznej blizny oraz zaburzeń czucia na czubku głowy, jakie mają miejsce po klasycznej operacji. Wadą jest niemożność usunięcia dużego nadmiaru skóry, jaki zazwyczaj istnieje u starszych osób. Dlatego też metoda ta znajduje zastosowanie przede wszystkim u młodszych pacjentek z nisko położonymi brwiami i niewielkim nadmiarem skóry.
Bezpośrednio po zabiegu i w ciągu 2-3 kolejnych dni występują zazwyczaj niewielkie dolegliwości bólowe, które można kontrolować za pomocą przepisanych przez lekarza doustnych leków przeciwbólowych.
U pacjentek pojawiają się obrzęki i zasinienia, zwłaszcza w okolicy górnych i dolnych powiek. Zazwyczaj ustępują one w ciągu pierwszych 7-10 dni, a całkowicie znikają po 3-4 tygodniach. Na drugi dzień po operacji bandaże są zastępowane specjalną elastyczną maską lub opaską, którą należy nosić jeszcze przez 5-7 dni. Po kilku dniach od zabiegu można również umyć głowę i wykonać pierwszy makijaż. Szwy są zdejmowane zwykle po 7-10 dniach.
U niektórych pacjentek (kilkanaście procent przypadków) występuje przejściowe przerzedzenie włosów na głowie, które utrzymuje się przez 8-12 tygodni. W tym czasie nie zaleca się tlenienia włosów ani wykonywania trwałej fryzury, gdyż może to nasilić wypadanie włosów.
U większości pacjentek pojawia się również przejściowe pogorszenie czucia (niedoczulica, drętwienie) na czubku głowy, które ustępuje w ciągu kilku tygodni. W tym okresie należy unikać stosowania elektrycznych suszarek z gorącym nawiewem, aby zapobiec oparzeniom skóry pozbawionej czucia.
Do najczęstszych powikłań należą: krwiak wymagający usunięcia lub znacznie przedłużające się zasinienia i obrzęki, infekcja lub opóźnione gojenie ran (zwłaszcza u palaczek) oraz trwałe zaburzenia czucia na głowie. Szczegółowe omówienie wymienionych powikłań oraz sposobów ich leczenia ma miejsce podczas konsultacji przedoperacyjnej, która jest najwłaściwszą okazją do wyjaśnienia wszelkich wątpliwości.
Operacja zmniejszenia czoła (plastyka czoła) jest procedurą chirurgiczną, na którą decydują się najczęściej pacjenci zmagający się z tzw. wysokim czołem i odczuwający z tego powodu duży dyskomfort. Przesunięcie linii włosów w dół i usunięcie skóry z górnej części czoła sprawia, że jest ono krótsze, dzięki czemu twarz staje się bardziej proporcjonalna.
Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym i trwa zazwyczaj od dwóch do trzech godzin. Chirurg wykonuje nacięcie wzdłuż linii włosów, aby ewentualne blizny były mniej widoczne. Następnie, usuwa nadmiar skóry i delikatnie przesuwa skórę głowy w dół, dopasowując jej położenie do linii czoła. Po zabiegu zakłada szwy lub klipsy, które są usuwane po kilkunastu dniach.
W niektórych przypadkach zabieg plastyki czoła może być wykonywany w połączeniu z innymi zabiegami, np. liftingiem brwi, aby uzyskać jeszcze lepszy efekt.